Ω γλυκοί μου άνθρωποι

Εντάξει...μπορεί να έχουμε κάνει πολλά (έχουμε-έχουν τι διαφορά έχει πλέον?), το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να ξεπεράσουμε αυτά μας τα προβλήματα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει η ανθρωπότητα να πάψει να δείχνει το δάκτυλο στις εκάστοτε γενιές και να αρχίσει να ψάχνει να βρει λύσεις.
Βαρέθηκα πλέον να κατηγορούμε τους γηραιότερους ενώ εμείς μένουμε αδρανείς και δεν μπορούμε να σηκωθούμε ούτε καν από τις καρέκλες μας.
Είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι??? Οτιδήποτε, δε με ενδιαφέρει τι θα είναι αρκεί να είναι κάτι και να μπορέσουμε έτσι να αποδείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε και ότι είμαστε άνθρωποι.
Άνθρωπος δεν είναι αυτός που κοιτάει ψηλά βάζοντας στόχους αλλά αυτός που ενδιαφέρεται αρκετά για να βάλει τους στόχους και στη συνέχεια τους εκπληρώνει.
Ας δούμε τη ζωή σαν μια σκάλα και ας αρχίσουμε επιτέλους να την ανεβαίνουμε μπας και φτάσουμε κάποια στιγμή σ 'ενα ασφαλές καταφύγιο όπου βλέποντας τα σκαλιά που ανεβήκαμε καταλάβουμε τι πάει να πει ζωή....

Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον Avengeil

Στοχασμοί και όνειρα...

Άτομα κάθονται και μου μιλούν

και εγώ τους κοιτάω μα είμαι αλλού...

Ιδέες παρουσιάζονται εμπρός μου

και επιχειρώ να τις καταλάβω ψάχνοντας το φως μου.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πώς ίσως η ανθρώπινη ψυχή να μην έχει ενδιαφέρον...

πώς ίσως τα ανθρώπινα πάθη να περιορίζονται μονάχα στα σαρκικά...

απορρίπτω αμέσως όμως αυτή τη σκέψη και αρχίζω να ονειρεύομαι.

Να ονειρεύομαι συζητήσεις γεμάτες πάθος

και φιλιά γεμάτα ενδιαφέρον...

Κάποια στιγμή ο κόσμος γύρω μου θα νιώσει την πραγματική αγάπη

και θα καταλάβει τότε πόσο περιοριζόταν ο νους του...

Μπορεί να μην συμφωνείτε μαζί μου

αλλά σκεφτείτε το εξής:

τι έιναι στο κάτω-κάτω ένα ζευγάρι το οποίο δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον 

και το οποίο είναι μαζί μόνο για τις σαρκικές απολαύσεις???

                                                                                 ...αδημωνόντας για ζωή Avengeil

Φαντάσματα έκφρασης

     Ο Τούρκος συγγραφέας Orhan Pamuk, κάτοχος νόμπελ λογοτεχνίας είχε πει κάποτε το εξής : "κάθε μέρα πρέπει να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου με χαρτί και μολύβι και να γράφω για κάποιες ώρες". 
     Η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός και η ποίηση είναι τρόποι έκφρασης χωρίς τους οποίους η ανθρωπότητα θα ήταν καταδικασμένη σε μια μίζερη ζωή, ένα ατέρμονο βουητό γεμάτο από επαναλήψεις δίχως κανένα ενδιαφέρον.
     Σας παραθέτω λοιπόν ένα μέρος της δικής μου έκφρασης....


                                                          Φαντάσματα  

                  Θα 'θελα να 'μουν η ομίχλη

                               ανέμελη και σκοτεινή

                               που χωρίς να αφήνει ίχνη

                               ενώνει μυριάδες ψυχές 

                               έστω κι αν δεν τη θέλουν 

                               ή δεν την εκτιμούν.

                  Θα 'θελα να 'μουν το σκοτάδι 

                    αβέβαιο και σιωπηλό

                    που με το πικρό του χάδι

                    νιώθει τον πυκνό τους τον παλμό

                    έστω κι αν θένε να κρυφτούν 

                    ή να προφυλαχτούν.                            

            

                  Μα όταν βγαίνει το φεγγάρι

                    κι η ομίχλη αναχωρεί

                    και τα ζευγάρια μένουν μόνοι

                    μ' ένα μικρό κερί...

                  Τότε φως τους πλημμυρίζει

                    και σκέφτονται

                    θυμούνται

                    αναρωτιούνται,

                   μα η σκέψη τους βαραίνει
                  και αρχίζουν να ξεχνούν 
                    μα να πονούν
                    να λιποψυχούν.


                  Και γίνονται αυτοί η ομίχλη
                    αδημονώντας στα σκοτάδια
                    καραδοκώντας για ζευγάρια
                    κοιτούν στις ψυχές των άλλων 
                    σ' έν' άδειο περιβάλλον.

                        
                  Μα εκείνες οι ψυχές
                    αντί να τραπούν σε φυγή 
                    με τις καρδιές τους να χτυπούν
                    μένουν εκεί...μαζί
                    φάροι ελπίδας σ' έναν κόσμο ασκήμιας
                    φωτίζοντας τους ανθρώπους ες αεί.....

                  

                                                      Avengeil