Κατά τη διάρκεια της ζωής μας λίγα είναι τα γεγονότα τα οποία μας μένουν και τα οποία θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια αργότερα. Ιδού λοιπόν ένα τέτοιο περιστατικό υπό το πρίσμα ενός άμυαλου ρομαντικού:
Ήταν Παρασκευή απόγευμα και είχαμε φτάσει στην εκκλησία του χωριού οπου θα περιμέναμε για κανένα δεκάλεπτο. Είχε χειμωνιάσει για τα καλά και έκανε κρύο. Αντί λοιπόν να περιμένουμε μπροστά από την εκκλησία συνεχίσαμε να περπατάμε, λες και μας οδηγούσε μια αόρατη και ακατανίκητη δύναμη, και φτάσαμε στο πλάι της εκκλησίας, ακόμα απέξω όπου όλα ήταν σκοτεινά και ρομαντικά. Η παράκληση για μια αγκαλιά ήταν το έναυσμα που οδήγησε στη συνέχεια στην παράκληση για ένα φιλί. Έμαθα εκείνη τη στιγμή τι πάει να πει γαλλικό φιλί, την αίσθηση της ένωσης δύο σωμάτων μέσω αυτών των διόδων και το πως ήταν να σε κατακλύζει η αίσθηση της παρουσίας του άλλου δίπλα σου. Ομολογουμένως ξαφνιάστηκα αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος που δεν μπορούσα να αφεθώ σε κάτι που δεν δεν θα μπορούσα να νιώσω ούτε καν στα όνειρά μου. Ήταν η γεύση του τσιγάρου που μου άφηνε το στόμα της. Νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις και ότι το μυαλό μου έπλαθε δικαιολογίες για να εξηγήσει την παθητικότητά μου.
Αργότερα έμαθα ότι κάπνιζε.
Δεν ξέρω αν μετανιώνω όμως για την ψυχρόητά μου σε κείνο το φιλί. Η ευκαιρία για εξιλέωση όμως ποτέ δεν μου δόθηκε. Τα μόνα που μου έχουν μείνει είναι οι γλυκό-πικρες αναμνήσεις και η ελπίδα ότι κάποια μέρα ίσως να καταφέρω να αφεθώ σε μια ξένη αγκαλιά που στη συνέχεια θα γίνει γνωστή και οικεία...
Avengeil.
