Ανάγκη

Διάβασα από τη φίλη Fallen Angel ότι γράφει μόνο όταν είναι ανάγκη και αυτό κάπως με ξύπνησε. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο ανάγκη έχω το να γράψω κάτι, κάτι έστω και μικρό που ωστόσο θα αποτυπώνει τον εαυτό μου....


Υπήρχε μια περίοδος που διάβαζα τακτικά άλλα blogs, που συνέδραμα στην μπλογκόσφαιρα ( στα εύσημά μου καταλογίζω την αναβίωση του πένα από χαλκό γιατί όπως και να το κάνουμε η κεράσενια είναι κρίμα να μην γράφει αλλά και από την άλλη στο να φτιάξει ένα προσωπικό και συνάμα πανέμορφο στυλ γραφής η rockmantic). Αυτή η εποχή έχει περάσει. Τώρα διαβάζω όποτε νιώσω την όρεξη, την σπίθα ότι κάτι συμβαίνει μέσα μου ή ότι θέλω να νιώσω. Ποτέ όμως δε θα ξεχάσω τι έζησα και ποιοι με επηρέσαν.


Έτσι και όταν γράφω δεν θα περιμένω να με διαβάσει κανείς. Γράφω για τον εαυτό μου και για την τέχνη. Όχι ότι προσφέρω κάτι αξίας αλλά απλά και μόνο για να υπάρχει ένα σταθμό του μέτριου για τους υπόλοιπους καλλτέχνες....

Όλοι μας (ανεξαιρέτως) ψάχνουμε την ομορφιά. Όχι την σωματική αλλά την ψυχική, ένα άτομο δηλαδή που θα μας απελευθερώνει τον άλλο και πιο αληθινό μας εαυτό... Ο βαθμός όμως της αβεβαιότητας με κάνει να απορώ.

Αν και το θέλω πολύ δεν ξέρω αν η αναζήτηση θα έχει όμορφη έκβαση.

Βάσιμες υποψίες έχω ναι μεν,

Επιβεβαιώσεις όμως ποτέ.

Βιώματα θέλω να αποκτήσω

Αλλά φοβάμαι ότι θα την κάνω να βιώσει κάτι που δεν θέλει.

Ίσως να υπερβάλλω

Όταν παραληρώ έτσι

Τονίζοντας τις πιθανότητες αποτυχίας και

Ήρεμα μπορεί να ακούγονται τα λόγια μου.

Ταραγμένη όμως είν' η ψυχή μου

Αλλά έτσι είναι η ζωή και σκοπεύω να τη ζήσω.

Σημείο καμπής

Βρίσκομαι λοιπόν σ' άλλο ένα σημείο καπμής στη ζωή μου....Το νιώθω ότι κάτι γίνεται ή έστω ότι κάτι πάει να γίνει...

Είναι περίεργες αυτές οι μέρες και δεν ξέρω αν η ιδιομορφία τους θα βγει προς το καλό ή προς το κακό...Το σίγουρο είναι ότι κάπου θα πάει γιατί το ρυάκι κατάντησε ρεματιά μέσα από ανομβρίες 10 μηνών...

Μετά από κάποιους μήνες θα θυμάμαι αυτά τα γεγονότα ξανά....πιθανόν να μπω σ' αυτή την ανάρτηση για μια ενθύμηση των στιγμών που ζούσα. Είναι στο χέρι μου (ή μάλλον στις πράξεις μου) να φροντίσω να θυμάμαι σωστά και όμορφα τούτο μου το παρελθόν.....

Όμως τώρα άρχισα να μιλάω παρελθοντικά για κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα... Όμως το νιώθω.....νιώθω την αλλαγή να κυλάει μες στο αίμα μου και νιώθω κάθε ίντσα του κορμιού μου να δονείται σε απόλυτη αρμονία με τη μουσική περιμένοντας....αδημονώντας για λίγους συγχρονισμένους χτύπους ανθρώπων......

                               Avengeil

(Και πώς ξεκινάει αυτή η αλλαγή με ένα τεστ φυσικής αύριο....εεε πόσο να κρατήσω την τόσο σοβαρή διάθεση?)

Ave Angel

   Κάτι με έπιασε και είπα να γράψω κάτι στον απόηχο της πλέον καθιερωμένης σαββατιάτικης εξόδου....

   Μπορεί πλέον να έχω παρατήσει το blog λίγο, μπορεί να μην μπαίνω τόσο συχνά, μπορεί να μην διαβάζω όσες πανέμορφες αναρτήσεις διάβαζα παλαιότερα όμως μη νομίζετε ότι δε σας σκέφτομαι και δε σας αναπωλώ....

    Θα 'θελα η μέρα να είχε 30 ώρες μόνο και μόνο για να προλαβαίνω να διαβάζω blog, βιβλία και να βλέπω ταινίες....

   Ίσως να είναι και η μουσική που ακούω τώρα.....ο Dvorak συναντάει το νέο κόσμο και μας χαρίζει μελωδίες με λαϊκό αλλά και παραδοσιακό χαρακτήρα....με έκανε να αναπολήσω περασμένες εποχές....

    Νιώθω μάλιστα ότι ο χρόνος περνάει δίχως να τον εκμεταλλεύομαι στο μέγιστο ωστόσο το πρόγραμμά μου είναι πάντα γεμάτο....

    Είναι τόσο εύκολο να καταβληθεί κανείς από συναισθήματα αλλά και τόσο εύκολο να τα διώξει...δεν νομίζει ότι θα μπορέσει κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό όπως και δε θα μπορέσει να μου εξηγήσει την τραγική ειρωνεία του έρωτα....Θεωρούσα τον εαυτό μου πάντα το θύμα κοίτα όμως που θα γίνω και θύτης....

   Τόσα πράγματα κατακλύζουν το μυαλό μου όμως ένα μου έρχεται να πω...Ξέρετε τι σημαίνει το ψευδώνυμό μου? Avengeil = Ave Angel  χαίρε άγγελε δηλαδή,... χαίρε τελειότητα που μας θωρείς αλλά δε μας αφήνεις να σε αγγίξουμε όσο και αν σε ποθούμε και που μας κοιτάς με το περιπαικτικό βλέμμα σου στέλνωντάς μας σε δυσοίωνα μονοπάτια.....

Θρυμματισμός

Κάποτε έγραφα επειδή αγαπούσα πλέον γράφω για να δείξω ότι αγαπάω.... Οπότε ίσως να μην πρέπει να μιλήσω για αυτό ωστόσο φεύγει δύσκολα από το μυαλό μου και πάνω από αυτό έχω ένα σπασμένο σαξόφωνο και ένα χαμένο κινήτο που με τρυραννούν και επέστρεψα συναισθηματικά ένα χρόνο πριν....
Ίσως να φταίει το βράδυ που τα βλέπω όλα τόσο.
                                                                                                                ....
                                                                                                                    ...
                                                                                                                       ....
                                                                                                                            .....
                                                                                                                                 .....(καταλάβατε μάλλον)



Αλλά όπως και να το κάνουμε σιγά σιγά αυτή η κατάσταση θα περάσει συνεπώς δεν μπορώ παρά να περιμένω λιγουλάκι ακόμα....


           Μάλλον επέρχεται ο θρυμματισμός μου...

βράδυ

Πού ακριβώς είναι η ανθρωπιά της ζωής όταν τι χρειαζόμαστε?
Τόσοι από εμάς υποφέρουμε αλλά αναγκαζόμαστε να το κάνουμε μόνοι μας, στα δωμάτιά μας τα βράδια....

Αλλά ίσως και να μην υποφέρουμε και να είναι απλώς οι στιγμές που μας γεμίζουν απελπισία...
Δεν ξέρω, δεν νομίζω και πολλά αλλά ένα είναι σίγουρο....

Ότι φοβάμαι το αύριο που έρχεται.....

Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να κα΄νω και κάτι για αυτό.....αναμένω σιωπηλός τις εξελίξεις και μακάρι σιγά-σιγά να είναι περισσότερες αυτές που εγώ -και όχι κάποιος άλλος- τις προκαλώ....

Όλοι μας λέμε ότι είμαστε πάρα πολύ καλά αλλά αυτό είναι απλώς μια τυπικότατη απάντηση που τη λέμε δίχως να σκεφτόμαστε.....Αναρωτηθήκαμε αν πίσω από τις μάσκες είμαστε χαρούμενοι...?

Μάλλον όχι

σκέψεις...

Η αγάπη δεν αφορά δύο ανθρώπους που κοιτούν ο ένας τον άλλο, αλλά δύο ανθρώπους που κοιτούν μαζί προς την ίδια κατεύθυνση. Antoine de Saint-Exupery       


Αν για το κάψιμο κια ενός ακόμα αχυρώνα είναι απαραίτητο τουλάχιστο ένα σπίρτο, για την πυρκαγιά μιας ή και δύο καρδιών φτάνει και μια μόνη ματιά. Βίκτωρ Ουγκό


Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς....Οδυσσέας Ελύτης




                                           άκουσέ με σε εκλιπαρώ....

Προσταγές ζωής

Κλείστε τα μάτια και ακούστε....Ίσως να είναι και η τελευταία σας...
Απομονώστε την όραση σας και δείτε......σαν να καταβροχθίζετε το σύμπαν...
Νιώσετε τη φύση μέσω των οσμών της.....λες και αυτές είναι το μόνο πρόσωπό της.....
Ανοίξτε το στόμα σας και μιλήστε....άγγελοι επί γης καταδικασμένοι σε άλλες μοιρές...
Οργιάστε με τον νου σας και ονερευτείτε....γιατί ίσως να είναι και η τελευταία σας....

Adagio in C minor ---Yanni

Σποραδικά ετεροχρονισμά ακούσματα

προαναγγελτές ποίησης αυθόρμητης...

Και έρχεται το φως

όχι τόσο φωτεινό 

όσο περιμένουμε...αλλά

σιγά

σιγά

σιγά

σιγά

αυξάνεται

και δημιουργεί 

τη μaγεία

Τη μαγεία που μας κατακλύζει 

που μας κάνει να γράφουμε

και να ποθούμε

όντα εξωπραγματικά

αλλά που δεν μπορούμε να τα αποκτήσουμε

ποτέ 

μα ποτέ

μα ποτέ

μα ποτέ

και βυθιζόμαστε στην ήρεμη μελαγχολία μας

Που και που θυμόμαστε 

και ταραζόμαστε

και ξαναέρχεται η μαγεία

το αποκορύφωμα,

η αίσθησης 

του έντονου συναισθήματος

Αλλά μετά ξαναπροσγειωνόμαστε

παίζουμε κυνηγητό με τις αισθήσεις μας

μπερδεύουμε το μυαλό μας

και νιώθουμε τόσο καλά

τόσο γαλήνια

τόσο προστατευμένοι

και στο τέλος δεν ξυπνάμε από

αυτή την αίσθηση

Μένουμε εκεί με την ελπίδα στο στόμα

περιστέρια να ψάλλουν γύρω

εμείς να τα ακούμε και να 

χαμογελάμε 

τι ωραία έκφραση

ένα 

χαμόγελο

Εκτέλεση (όχι με την κυριολεκτική έννοια) του Adagio in C minor του Yanni........

Και λόγια γραμμένα κατά τη διάρκεια ενός ακούσματος αυτής της ερμηνείας 

δίχως αναστολές.....

 Avengeil

Βραδιές Πολιτισμού

13/7/11........4/9/11

13 Ιουλίου 9:00 μ.μ.             

                        Ο σύλλογος "Οι Φίλοι της Μεσσήνης"  παρουσιάζει χορούς Latin -Ευρωπαϊκούς - Oriental

   Με αυτή την παράσταση είχα προϊστορία...Μέχρι και στις πρόβες είχα πάει νομίζοντας ότι εκείνη τη βραδιά θα τελούνταν το χαρμόσυνο γεγονός αλλά ύστερα από μια-δυο ερωτήσεις στην υπεύθυνη έμαθε την ημερομηνία...Θυμάμαι χαρακτηριστικά να κοι΄ταζω έξω από τα παράθυρα του ωδείου και να βλέπω τα σώματα των χορευτών να πάλλονται επί της μουσικής, μόνο τα σώματα όμως για τα πόδια τους ήταν κρυμμένο κάτω από τους τοίχους του αμφιθεάτρου...Η παράσταση ήταν μαγευτική προσφέροντας στιγμές ρίγης και ενθουσιασμού οι μισοί εξαιτίας της μουσικής και οι άλλοι μισοί λόγω του θεάματος...Το σίγουρο είναι ότι και του χρόνου θα το παλέψω έστω και αν το εισιτήριο μου φάνηκε λίγο υψηλό (10 ευρώ)

                                                         

17 Ιουλίου 8:30 μ.μ.

                 Το Ωδείο Μεσσήνης στην προκαθορισμένη ετήσια συναυλία του στην Μεσσήνη

     Δεν νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά για αυτό το γεγονός αφού πήρα μέρος σε αυτή την εκδήλωση....αλλά δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα το αντικειμενικό στη φύση, μόνο υποκεινικά παράγωγα ανθρώπινων δραστηριοτήτων, θα αποπειραθώ δυο σχόλια....Το σίγουρο είναι ότι είχαμε κάνει πολλές πρόβες, όχι τόσες όσο άλλες χρονιές αλλά και πάλι αρκετές....Η μουσική έρεε μέσα από όλους μας και η καλή διάθεση δεδομένη και ούτε καν οι αποαιρετισμοί δεν τόλμησαν να χαλάσουν το κλίμα....Εάν ενδιαφέροσταν του χρόνου τέλη Ιουνίου θα 'μαστε στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας για να σας γεμίσουμε με σκέψεις....(είσοδος ελεύθερη)

20 Αυγούστου 10:00 μ.μ.

                 "1ο Φεστιβάλ Τεχνών Κορώνης" με μια εκπληκτική βραδιά για ένα πιάνο και δύο φωνές

      Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι στα τρία τέταρτα αυτής της παράστασης είχα ανατριχιάσει....Η καλή μουσική πάντως τιμήθηκε και οι καλλιτέχνες μας αφήσαν άφωνους..... Η Τζέλη Δριβαλά σοπράνο και ο τενόρος-πιανίστας Φίλιππο Μοδινός μας τίμησασν με την παρουσία τους....ενώ το γενικότερο κλίμα στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας της ελεήστριας ήταν πανέμορφος...αυγούστιατικος πανσέληνος να χαρίζει συγκίνηση σ' ένα ουρανό γεμάτο μελωδία από το περίφημο Tonight μέρω και την Carmen να ερωτοτροπεί με τους ναυτικούς.....(Είσοδος Ελεύθερη)


22 Αυγούστου 10:00 μ.μ.
                          "L' Ensemble de Geneve"


       Αυτή τη φορά ήταν το σύνολο της Γενεύης αυτό που μας χάρισε μαγικές και αξέχαστες στιγμές....μόνο στη μία από τις δύο παραστάσεις κατάφερα να παραβρεθώ και αυτό το λέω με μεγάλη μου λύπη....ωστόσο ίσως θα 'πρεπε να 'μαι και με αυτό το λίγο αλλά πανέμορφο....Liliane Jacques-Lovo....flute,,,,,,,,Scott Terzaghi....Cello,,,,,,,,Saskia Filippini....violin,,,,,,Daniel Morice....viola.....Θα μπορούσα να ξεχωρίσω τον τσελίστα ο οποίος με άφησε άφωνο με την εκτέλεσή του μιας fugas του Bach....Η πρώτη φορά που άκουσα το συγκεκριμένο κομμάτι ζωντανά και μάλλον αυτές οι είκόνες ήρθαν για να μείνουν στο μυαλό μου...Πολύ περισσότερο από όσο περίμενα ήταν όλα αυτά που μου πρόσφεραν με μια έξοχη αίσθηση μουσικότητας αν και η βιολά μου δημιουργούσε που και που μερικά ακουστικά προβλήματα....Μπράβο τους....(Είσοδος Εεύθερη)




3 Σεπτεμβρίου 8:30 μ.μ.
                    Βραδιά ποίησης Οδυσσέα Ελύτη και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από το piano duo e2 και μια φωνή


      Ο Ελύτης είναι πάντα καταληκτικός όπως και όποτε και να τον διαβάσει κανείς....όταν όμως προλογίζεται πανέμορφα και στη συνέχεια διαβαστεί με αισθαντικότητα αι πάθος και σε τέτοιο μέρος όπως την Ελεήστρια της Κορώνης είναι σίγουρη συνταγή για ανύψωση του πνεύματος...Κερμώμουν στην κυριολεξία από τα λόγια των ομιλητών που με ταξίδεψαν και με σόκαραν....ειδικότερα τα αποσπάσματα από το "Μονόγραμμα"....Δυστυχώς η μουσική βραδιά ήταν υποδεέστερη....τα τεχνικά προβλήματα υπαρκτά και η υγρασία από ότι φαίνεται δεν επέτρεψε τις καλλιτέχνιδες να παίξουν ως έπρεπε αλλά και πάλι οι θέλοντες όπως και λόγου κατάφεραν να ταξιδέψουν και να ονειρευτούν με μουσικές που άγγιζαν την τελειότητα(Είσοδος Ελεύθερη)

.............και εδώ σας αποχαιρετώ "όποιος χωρίς δαιμόνους δαίμονιεται, πάει μια δεξιά, μια αριστερά, ποτέ δεν πάει μπροστά.....

   Κι έτσι όπως πλανώμαστε όλοι μας ας ονειρευτούμε ακούγοντας το τέλειο....

Αυτοσχεδιασμός

δείγματα εμπνεύσεως......

Δυο αυτοκίνητα

Δυο αυτοκίνητα είν' εκεί

εμπόδια ονείρων μαγικών

στιγμές ανολοκλήρωτων ζωών

που πηγάζουν απ' την αιχμή

του μυαλού που λέγεται φαντασία

Το εν' αυτοκίνητο στα δεξιά

έχει τις πόρτες του ανοιχτές

καλώντας μας να μπούμ' για λίγο σ' αυτές

σαν παράδεισος ερχόμενος από ψηλά

του ουρανού που λέγονται ευκολία

Ήρθε η ώρα

στη ζωή μας τη μικρή

που έπονται πολλά

Και εγώ τώρα

προσμένοντας αρχή

θα βγάλω φτερά

Το άλλ' αυτοκίνητο στ' αριστερά

Κάθετ' εκεί σαν πέτρινη ψυχή

πορείες εξεγερμένων οδηγώντας στη βούλη

προπύργιο λαϊκιστών με κλειστά μυαλά

σε μια ζωή που λέγεται αναισθησία

Ήρθε η ώρα

στη ζωή μας τη μικρή

που έπονται πολλά

Και εγώ τώρα 

προσμένοντας αρχή

θα βγάλω φτερά....

Συναισθηματικοί Οδυρμοί (Μέρος 1)

Κάποια μέρα κοντινή

που η ψυχή φτερά θα βγάλει,

θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή την προσταγή

της κοινωνίας που λέγεται ρουτίνα

Όταν η μέρα δεν θα μας χωρά 

και η νύχτα σκοτεινή,

θα μας δίνει την χαρά,

την απόλαυση της ζωής 

πέρα από ακτίνες προσταγής

Τότε ο κοσμός θα 'ν' πιο καλός

αλλά στην άβυσσο η ψυχή

θα αποζητά από εμάς 

ό,τι ποθά ο εαυτός... 

                                                                 Avengeil

Κρίμα....but R.I.P.

Ειρωνεία, δεν είναι ?

Το κλειδί της ευτυχίας

.....μάλλον δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε είμαι σίγουρος ότι θα πωλούνταν προς ευρεία κατανάλωση είτε σε κάποια ιδιωτική γκαλερί είτε στα ράφια των σουπερμάρκετ.
Εάν υπήρχε όμως τι θα ήταν?

Για έναν ναρκομανή θα ήταν η δόση του ή γενικότερα για οποιονδήποτε εθισμένο το πράγμα το οποίο ποθεί και έχει έντονα ανάγκη από.

Αλλά γι εμάς τους υπόλοιπους τι είναι? Ή για να το θέσω καλύτερα ποιά θα ήταν τα κλειδιά αυτά????

Δυστυχώς όμως η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα θέμα ιδιαίτερα πολύπλοκο και ο δρόμος προς την ευτυχία γεμάτος άπειρες διακλαδώσεις. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι θα ήταν συνεχώς ευτυχισμένοι αλλά δεν θα ήταν αυτή η κατάσταση βαρετή?

Εν τέλει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υπομένουμε καρτερικά να περάσουν αυτές οι περίοδοι δυστυχίας....αλλά η αλήθεια είναι ότι τα όνειρα μελλοντικής ευτυχίας είναι αυτά που φθείρουν περισσότερο τις ψυχές μας.

Ίσως όταν είμασταν παιδιά
να μην ξέραμε τι πάει να πει χαρά
γιατί ήταν συνεχώς μεστή η ζωή
από τούτη την αίσθηση την ανθηρή

Και αναρωτιέμαι, είναι καλή η άγνοια όταν φέρνει την ευτυχία έστω κι αν δε γνωρίζουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι?

Νεκρών φαντασμάτων ιδωτές

Ναρκωτικά, εργαλεία σιωπηρά

καταστροφείς της κοινωνίας

που δρώντας σε πλάνη μοχθηρά

γονατίζουν ελπίδες ευτυχίας

Όλοι θαρρούν, αλώβητοι θα τραγουδούν

όντες χρήστες παροδικοί

αντί να ψάχνουν να κρυφτούν

για να γλιτώσουν απ' την κακή τη στιγμή

Τότε που πια, φίλοι φαντάζουν μακριά

και που στη ζωή οι γνωστοί

σαν τους κοιτούν από ψηλά

ομοιάζουν νεκρών φαντασμάτων ιδωτές

Avengeil

Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων

Τέχνη είναι οτιδήποτε εκφράζει κάποιον....

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π' αγαπούν

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ' ένα χάδι
τώρα είμαι γυμνός
νιώθω σαν θεός
φωτεινός δυνατός,
μπορείς να μ' αγαπήσεις
μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές


Και αφού τέχνη λογιέται ό,τι μας εκφράζει ιδού μια μικρή διασκευή για σόλο πιάνο που ηχογράφησα χθες το απόγευμα.....σας παρακαλώ συγχωρέστε την απαίσια ποιότητα του ήχου.

Avengeil

Νυχτερινό

Πιστεύουν ότι υπάρχουν,

πιστεύουν ότι αφήνουν το στίγμα τους.

Αλλά όχι,

η ζωή τους προσπερνάει,

βάδισαν σε λάθος μονοπάτια

και τώρα το πληρώνουν

μα δεν το ξέρουν.

Η ματιά τους είναι φευγαλέα.

Δεν ξέρεις εάν σε κοιτούν, εάν σε κρίνουν,

μα δε σε νοιάζει.

Ωστόσο, εύχεσαι να υπάρξουν

γιατί δίχως αυτούς εσύ δεν ζεις.

Εν τέλη κρεμιέσαι από αυτούς.

Είσαι το δόλωμα στο αγκίστρι τους.

Σε χειραγωγούν. Σε περιπαίζουν. Αλλά

εσύ δεν αντιδράς

γιατί δε σε νοιάζει.

Avengeil

Υιοθετώντας ένα αστέρι Part 2

Αυτό το post είναι αφιερωμένο στη φίλη χρήστης rockmantic...την ευχαριστώ αφάνταστα για όλα τα θέματα στα οποία με έχει βοηθήσει...part 1

...και αυτό το αστεράκι,ο avengmantic, παραμένει ο πιστός μας σύντροφος κάθε βράδυ...είτε έχει ξαστεριά είτε τον κρύβουν τα σύννεφα ξέρουμε ότι είναι εκεί και ακόμα και αν μερικές φορές οι συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές και δεν επιτευχθεί αυτή η βραδινή τελετουργία πάντα στην άκρη του μυαλού μας υπάρχει ο avengmantic...

...που κάτα πάσα πιθανότητα αναρωτιέται τι απέγιναν οι βραδινοί του επισκέπτες...μα όπου και αν είμαστε αυτό μας βλέπει μέσα από τη θαλπωρή των καθημερινών μας συναναστροφών ή μέσα από τους τοίχους των σπιτιών μας. Κάποιες μέρες σκέφτεται ότι θα ήθελε να ήταν στη γη....να γνωρίσει τη ζωή από πρώτο χέρι και να δει με τα μάτια του το αντικείμενο των συζητήσεων των δύο. Άλλες φορές όμως αισθάνεται φοβισμένος για το άγνωστο και σκοτεινό και υποχωρεί λιγο πιο βαθιά στην φωλιά του από σύννεφα ασφαλής μέσα στις μακρινές του σκέψεις...

Κάποια μέρα όμως του υπόσχομαι ότι θα ανέβουμε εμείς οι δυο στα σύννεφα...θα το πάρουμε από το χέρι και θα τον πάμε για μια μέρα στη γη...να δει περί τι γίνεται όλη αυτή η φασαρία και εάν είναι μάταιη ή όχι... Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περιμένει.....

Avengeil

Τα εύσημα στον καλλιτέχνηchris phillips.

Σκέψεις και Χαμόγελα

Βραδιά Μαΐου...στο φαρό για τα γενέθλια μιας φίλης περιτριγυρισμένος από άτομα...καθιστοί πάνω σε ψάθες γύρω από μια φωτιά απειλητική με κεράκια αναμμένα και πυρσούς να καίνε...Αναγκάζομαι να φύγω νωρίς επειδή την αυριανή γράφω Proficiency πρωί-πρωί...και φεύγοντας σκέφτομαι...

Μία αποτυχία σε κάτι μεγάλο τι θεωρείται? Γιατί προφανώς απόψε απέτυχα αλλά και γενικότερα? Θεωρείται επιτυχία γιατί τουλάχιστον προσπάθησα σε αυτό το μεγάλο ή δεν παύει να είναι αποτυχία? Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι το ίδιο με την ερώτηση αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο...ο καθένας θα δει την κατάσταση που έχει μπροστά του με διαφορετικό τρόπο.

Και ενώ περπατούσα απορροφήμενος σκεφτόμενος ό,τι πιο αρνητικό υπάρχει- τον εαυτό μου με την μονότονη ζώη μου και την ψευδαίσθηση που έχω ότι μπορώ να τα πηγαίνω καλά με όλους-βλέπω ξαφνικά δίπλα μου μια γνωστή μου με έναν μυστηριώδη ωραίο νεαρό σ' ένα απόμερο παγκάκι. Ζητάω πολλές φορές συγνώμη γιατί προφανώς τους χάλασα τη στιγμή και αφού πούμε μερικές κουβέντες απομακρύνομαι με πολλή καλύτερη διάθεσιμη πλέον. Όχι για μένα αλλά για τους άλλους....Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να χαμογελάω και εγώ όταν ο διπλανός μου ευτυχεί...Είναι μια σκέψη....μια ακόμα ψευδαίσθηση που ίσως όμως κάνει τη ζωή μου καλύτερη...

Avengeil

Τα εύσημα στον καλλιτέχνη zen.

Αγάπη (δεν) είναι....

Σ' όλη την ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί έχουν προσπαθήσει να δώσουν έναν ορισμό στην αγάπη. Όλοι τους όμως απέτυχαν γιατί η αγάπη είναι κάτι υποκειμενικό. Άπαξ και προσπαθήσουμε να την κατατάξουμε κάπου χάνει τη μαγεία της, μια μαγεία που συνδέεται με το μυστήριο, το εξωπραγματικό, το ωραίο. Τότε η αγάπη γίνεται κάτι το καθημερινό και εξηγήσιμο.

Μια στο τόσο όμως θέλοντας να εκφράσουμε τις ιδέες μας περί αγάπης την περιγράφουμε με λόγια. Δεν είναι κάτι το κακό αρκεί να ξέρουμε ότι η πραγματική αγάπη βρίσκεται μέσα στο συναίσθημα. Ένας τέτοιος ορισμός είναι ο παρακάτω

Αγάπη ίσον Οίκτος

Για να αγαπήσουμε κάποιον πραγματικά πρέπει να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, να γινόμαστε τόσο οικείοι μαζί του που τα λόγια του θα είναι λες και πηγάζουν από ένα μέρος της δικής μας συνείδησης,και θα πρέπει να συμπάσχουμε μαζί του, να πονάμε όταν πονάει και να βουρκώνουμε όταν τον βλέπουμε να δακρύζει. Η αγάπη δεν είναι παρασιτισμός, είναι συμβίωση και αλληλοκατανόηση. Επιτέλους καταλάβετέ το και σταματήστε να ρουφάτε τις ζωές των γύρω σας...

Υ.Σ. Δεν σκόπευα να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά είναι πάντα καλό να υπακούμε στις στις προσταγές των Μουσών.

Με Ειλικρίνεια και Αγάπη Avengeil

Ω γλυκοί μου άνθρωποι

Εντάξει...μπορεί να έχουμε κάνει πολλά (έχουμε-έχουν τι διαφορά έχει πλέον?), το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να ξεπεράσουμε αυτά μας τα προβλήματα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει η ανθρωπότητα να πάψει να δείχνει το δάκτυλο στις εκάστοτε γενιές και να αρχίσει να ψάχνει να βρει λύσεις.
Βαρέθηκα πλέον να κατηγορούμε τους γηραιότερους ενώ εμείς μένουμε αδρανείς και δεν μπορούμε να σηκωθούμε ούτε καν από τις καρέκλες μας.
Είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι??? Οτιδήποτε, δε με ενδιαφέρει τι θα είναι αρκεί να είναι κάτι και να μπορέσουμε έτσι να αποδείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε και ότι είμαστε άνθρωποι.
Άνθρωπος δεν είναι αυτός που κοιτάει ψηλά βάζοντας στόχους αλλά αυτός που ενδιαφέρεται αρκετά για να βάλει τους στόχους και στη συνέχεια τους εκπληρώνει.
Ας δούμε τη ζωή σαν μια σκάλα και ας αρχίσουμε επιτέλους να την ανεβαίνουμε μπας και φτάσουμε κάποια στιγμή σ 'ενα ασφαλές καταφύγιο όπου βλέποντας τα σκαλιά που ανεβήκαμε καταλάβουμε τι πάει να πει ζωή....

Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον Avengeil

Στοχασμοί και όνειρα...

Άτομα κάθονται και μου μιλούν

και εγώ τους κοιτάω μα είμαι αλλού...

Ιδέες παρουσιάζονται εμπρός μου

και επιχειρώ να τις καταλάβω ψάχνοντας το φως μου.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πώς ίσως η ανθρώπινη ψυχή να μην έχει ενδιαφέρον...

πώς ίσως τα ανθρώπινα πάθη να περιορίζονται μονάχα στα σαρκικά...

απορρίπτω αμέσως όμως αυτή τη σκέψη και αρχίζω να ονειρεύομαι.

Να ονειρεύομαι συζητήσεις γεμάτες πάθος

και φιλιά γεμάτα ενδιαφέρον...

Κάποια στιγμή ο κόσμος γύρω μου θα νιώσει την πραγματική αγάπη

και θα καταλάβει τότε πόσο περιοριζόταν ο νους του...

Μπορεί να μην συμφωνείτε μαζί μου

αλλά σκεφτείτε το εξής:

τι έιναι στο κάτω-κάτω ένα ζευγάρι το οποίο δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον 

και το οποίο είναι μαζί μόνο για τις σαρκικές απολαύσεις???

                                                                                 ...αδημωνόντας για ζωή Avengeil

Φαντάσματα έκφρασης

     Ο Τούρκος συγγραφέας Orhan Pamuk, κάτοχος νόμπελ λογοτεχνίας είχε πει κάποτε το εξής : "κάθε μέρα πρέπει να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου με χαρτί και μολύβι και να γράφω για κάποιες ώρες". 
     Η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός και η ποίηση είναι τρόποι έκφρασης χωρίς τους οποίους η ανθρωπότητα θα ήταν καταδικασμένη σε μια μίζερη ζωή, ένα ατέρμονο βουητό γεμάτο από επαναλήψεις δίχως κανένα ενδιαφέρον.
     Σας παραθέτω λοιπόν ένα μέρος της δικής μου έκφρασης....


                                                          Φαντάσματα  

                  Θα 'θελα να 'μουν η ομίχλη

                               ανέμελη και σκοτεινή

                               που χωρίς να αφήνει ίχνη

                               ενώνει μυριάδες ψυχές 

                               έστω κι αν δεν τη θέλουν 

                               ή δεν την εκτιμούν.

                  Θα 'θελα να 'μουν το σκοτάδι 

                    αβέβαιο και σιωπηλό

                    που με το πικρό του χάδι

                    νιώθει τον πυκνό τους τον παλμό

                    έστω κι αν θένε να κρυφτούν 

                    ή να προφυλαχτούν.                            

            

                  Μα όταν βγαίνει το φεγγάρι

                    κι η ομίχλη αναχωρεί

                    και τα ζευγάρια μένουν μόνοι

                    μ' ένα μικρό κερί...

                  Τότε φως τους πλημμυρίζει

                    και σκέφτονται

                    θυμούνται

                    αναρωτιούνται,

                   μα η σκέψη τους βαραίνει
                  και αρχίζουν να ξεχνούν 
                    μα να πονούν
                    να λιποψυχούν.


                  Και γίνονται αυτοί η ομίχλη
                    αδημονώντας στα σκοτάδια
                    καραδοκώντας για ζευγάρια
                    κοιτούν στις ψυχές των άλλων 
                    σ' έν' άδειο περιβάλλον.

                        
                  Μα εκείνες οι ψυχές
                    αντί να τραπούν σε φυγή 
                    με τις καρδιές τους να χτυπούν
                    μένουν εκεί...μαζί
                    φάροι ελπίδας σ' έναν κόσμο ασκήμιας
                    φωτίζοντας τους ανθρώπους ες αεί.....

                  

                                                      Avengeil                                                                                                        

        

Η οδύσσεια ενός νέου

       Κατά τη διάρκεια της ζωής μας λίγα είναι τα γεγονότα τα οποία μας μένουν και τα οποία θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια αργότερα. Ιδού λοιπόν ένα τέτοιο περιστατικό υπό το πρίσμα ενός άμυαλου ρομαντικού:

       Ήταν Παρασκευή απόγευμα και είχαμε φτάσει στην εκκλησία του χωριού οπου θα περιμέναμε για κανένα δεκάλεπτο. Είχε χειμωνιάσει για τα καλά και έκανε κρύο. Αντί λοιπόν να περιμένουμε μπροστά από την εκκλησία συνεχίσαμε να περπατάμε, λες και μας οδηγούσε μια αόρατη και ακατανίκητη δύναμη, και φτάσαμε στο πλάι της εκκλησίας, ακόμα απέξω όπου όλα ήταν σκοτεινά και ρομαντικά. Η παράκληση για μια αγκαλιά ήταν το έναυσμα που οδήγησε στη συνέχεια στην παράκληση για ένα φιλί. Έμαθα εκείνη τη στιγμή τι πάει να πει γαλλικό φιλί, την αίσθηση της ένωσης δύο σωμάτων μέσω αυτών των διόδων και το πως ήταν να σε κατακλύζει η αίσθηση της παρουσίας του άλλου δίπλα σου. Ομολογουμένως ξαφνιάστηκα αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος που δεν μπορούσα να αφεθώ σε κάτι που δεν δεν θα μπορούσα να νιώσω ούτε καν στα όνειρά μου. Ήταν η γεύση του τσιγάρου που μου άφηνε το στόμα της. Νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις και ότι το μυαλό μου έπλαθε δικαιολογίες για να εξηγήσει την παθητικότητά μου.
       Αργότερα έμαθα ότι κάπνιζε.
       Δεν ξέρω αν μετανιώνω όμως για την ψυχρόητά μου σε κείνο το φιλί. Η ευκαιρία για εξιλέωση όμως ποτέ δεν μου δόθηκε. Τα μόνα που μου έχουν μείνει είναι οι γλυκό-πικρες αναμνήσεις και η ελπίδα ότι κάποια μέρα ίσως να καταφέρω να αφεθώ σε μια ξένη αγκαλιά που στη συνέχεια θα γίνει γνωστή και οικεία...

                                                                                                                   Avengeil.

....μύρια φιλιά ενδείξεις ζωής....

...Ένα φιλί είναι η πραγματικότητα, δύο φιλιά ο παράδεισος ενώ περισσότερα από αυτά το ίδιο το χάος μέσα σε όλη αυτή την ευχαρίστηση....
...Ένα φιλί συμβολίζει την ένωση δύο ατόμων, την αλληλοκατανόησή τους και την πλήρη εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλον που διατρανώνεται με την ανταλλαγή άλλοτε επικίνδυνων υγρών, μα δεν έχει όμως και αυτό το ρίσκο κάτι το πανέμορφο...
...Ένα φιλί φανερώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, το πάθος που κρύβει μέσα του και τη θέλησή του να καταπιεί τη ζωή ολόκληρη ή την ηρεμία του και την σημασία που δίνει σε πράγματα μικρά επαφές δευτερολέπτων που μοιάζουν να κράτουν για αιώνες και που θέλει να κρατήσουν για χιλιετίες....
...Ένα φιλί κρατάει για πάντα...είναι πάντα μαζί σου όπου και αν πας και σε συντροφεύει στις περιπλανήσεις σου σε μιαν γη αβυσσαλέα χαρίζοντάς σου αναμνήσεις και ελπίδες για το μέλλον...

                                                                                                                          

Avengeil

Ρομαντισμός : Μύθος ή Πραγματικότητα?

     Υπάρχει άραγε σήμερα? Έχει απομείνει καθόλου από αυτόν στον κόσμο μας ή μήπως βρίσκεται κρυμμένος/φυλακισμένος σε κάποια σπηλιά σε μια από τις άκρες του κόσμου λόγω της ανικανότητας των σημερινών ανθρώπων να εκφράσουν συναισθήματα?

---

     Πλέον τα καταφύγιά του αποτελούν διάφορες ταινίες οι οποίες όμως στην ουσία είναι απλώς αναπλάσεις της πραγματικότητας οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση διηγούνται από καιρό λησμονημένα γεγονότα. Ο ρομαντισμός του 19ου αιώνα με το σωστό κορτάρισμα, το σεβασμό, τα λογοπαίγνια ή ακόμα και το cabeceo σ' ένα milonga έχουν αντικατασταθεί από τη φράση "θέλεις να τα φτιάξουμε" και από πράξεις που εν τέλει δεν σημαίνουν τίποτα φιλιά παροδικά και χωρίς συναίσθημα, λόγια του αέρα και κοπλιμέντα που έχουν σκοπό την σεξουαλική μας εκπλήρωση.
     Τελικά δεν υπάρχουν άτομα που να πιστεύουν ακόμα σ' αυτό το ειδύλλιο που είναι δίχως συζήτηση κάτι το μαγευτικό?
      Ίσως και να υπάρχουν αλλά μάλλον βρίσκονται πολύ μακριά μας απομονωμένα και περιτρυγιρισμένα από έναν απρόσωπο χείμμαρο που τελικά σκοπό έχει την εξάλειψη του ατόμου...