Φαντάσματα έκφρασης

     Ο Τούρκος συγγραφέας Orhan Pamuk, κάτοχος νόμπελ λογοτεχνίας είχε πει κάποτε το εξής : "κάθε μέρα πρέπει να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου με χαρτί και μολύβι και να γράφω για κάποιες ώρες". 
     Η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός και η ποίηση είναι τρόποι έκφρασης χωρίς τους οποίους η ανθρωπότητα θα ήταν καταδικασμένη σε μια μίζερη ζωή, ένα ατέρμονο βουητό γεμάτο από επαναλήψεις δίχως κανένα ενδιαφέρον.
     Σας παραθέτω λοιπόν ένα μέρος της δικής μου έκφρασης....


                                                          Φαντάσματα  

                  Θα 'θελα να 'μουν η ομίχλη

                               ανέμελη και σκοτεινή

                               που χωρίς να αφήνει ίχνη

                               ενώνει μυριάδες ψυχές 

                               έστω κι αν δεν τη θέλουν 

                               ή δεν την εκτιμούν.

                  Θα 'θελα να 'μουν το σκοτάδι 

                    αβέβαιο και σιωπηλό

                    που με το πικρό του χάδι

                    νιώθει τον πυκνό τους τον παλμό

                    έστω κι αν θένε να κρυφτούν 

                    ή να προφυλαχτούν.                            

            

                  Μα όταν βγαίνει το φεγγάρι

                    κι η ομίχλη αναχωρεί

                    και τα ζευγάρια μένουν μόνοι

                    μ' ένα μικρό κερί...

                  Τότε φως τους πλημμυρίζει

                    και σκέφτονται

                    θυμούνται

                    αναρωτιούνται,

                   μα η σκέψη τους βαραίνει
                  και αρχίζουν να ξεχνούν 
                    μα να πονούν
                    να λιποψυχούν.


                  Και γίνονται αυτοί η ομίχλη
                    αδημονώντας στα σκοτάδια
                    καραδοκώντας για ζευγάρια
                    κοιτούν στις ψυχές των άλλων 
                    σ' έν' άδειο περιβάλλον.

                        
                  Μα εκείνες οι ψυχές
                    αντί να τραπούν σε φυγή 
                    με τις καρδιές τους να χτυπούν
                    μένουν εκεί...μαζί
                    φάροι ελπίδας σ' έναν κόσμο ασκήμιας
                    φωτίζοντας τους ανθρώπους ες αεί.....

                  

                                                      Avengeil