Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Δυο αυτοκίνητα





Δυο αυτοκίνητα είν' εκεί
εμπόδια ονείρων μαγικών
στιγμές ανολοκλήρωτων ζωών
που πηγάζουν απ' την αιχμή
του μυαλού που λέγεται φαντασία


Το εν' αυτοκίνητο στα δεξιά
έχει τις πόρτες του ανοιχτές
καλώντας μας να μπούμ' για λίγο σ' αυτές
σαν παράδεισος ερχόμενος από ψηλά
του ουρανού που λέγονται ευκολία



Ήρθε η ώρα
στη ζωή μας τη μικρή
που έπονται πολλά

Και εγώ τώρα
προσμένοντας αρχή
θα βγάλω φτερά


Το άλλ' αυτοκίνητο στ' αριστερά
Κάθετ' εκεί σαν πέτρινη ψυχή
πορείες εξεγερμένων οδηγώντας στη βούλη
προπύργιο λαϊκιστών με κλειστά μυαλά
σε μια ζωή που λέγεται αναισθησία


Ήρθε η ώρα
στη ζωή μας τη μικρή
που έπονται πολλά

Και εγώ τώρα 
προσμένοντας αρχή
θα βγάλω φτερά....

2 σχόλια:

  1. Συγγμώμη αγαπημένε μου φίλε, αλλά όταν σου λιώνουν την ζωή με το σινιέ τους παπουτσάκι, ούτε λαϊκισμός είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, αναισθησία, το να παλεύεις για τα δικαιώματα τα δικά σου και των συνανθρώπων σου... Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...Αναισθησία είναι να καίγεται το σύμπαν δίπλα σου κι εσύ να αδιαφορείς παραδομένος... Έχεις δει που έχει εκτιναχθεί η ανεργία;

    Με αγάπη σου το λέω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μιλώ για αυτούς που οδηγούνται λανθασμένα σε πορείες διαμαρτυρίας χωρίς να έχουν ιδέα τι τους γίνεται απλά και μόνο όντας πιόνια των άλλων δημαγωγών....Αυτοί είναι οι αναίσθητοι που δεν μπορούν να δουν τι πραγματικά συμβαίνει και το έχουν ως εύκολη λύση να παραπονιούνται συνεχώς.....Καλές οι διαμαρτυρίες αλλά να ξέρουμε γιατί τις κάνουμε...

    Και όσον αφορά την ανεργία διάβασα και ενημερώθηκα....(από ένα πολύ καλό μπλογκάκι χεχε)

    Δεν είμαι κατά αυτών που βγαίνουν και διαμαρτυρυθούν αλλά κατά αυτών που διαματύρονται συνεχώς, οδηγούμενοι από άλλους, αλλά στο πέρας της τετραετίας κάνουν ακριβώς τα ίδια....Εν' ολίγοις θέλω ουσιαστικές διαδηλώσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή